Friday, April 12, 2013

A Golden Gate photo shoot trip


Silicon Valley, center of IT. I also have an office there. A small beautiful city in the north west California, also  the hub of world Information Technology. I came here for 4 days work. Since I reached here, I had this idea in my mind. I have to shoot the Golden Gate Bridge at night. I think it is the first time I ever pre-imagined or dreamed about a shot, I enjoyed the pressure, pain and thrill of it.

April 10, Wednesday, I chose the last night of my trip for the adventure. Though I thought I could finish all my work by 5:00 PM, as usual i managed to get myself freed up only by 5:30. Next question was about travel. Shall I rent a car or take the public transport. Finally I bit the bullet. Go for the public transport. Though car is a wise choice in the state of California, I selected the thrilling version. Yes I needed a change.


The Caltrain station is near to my office, just cross the parking lot and street. I reached the station by 5:40 PM. Took a one day pass from the ticket vending machine. I can travel between Silicon Valley and San Francisco as many times I need in one day. Exactly as announced the the train reached platform at 5:58 PM. A double Decker limited stop one. Not much of any rush. I placed my self in an upper seat in an empty corner. The train goes through city and main residential places, so not much of beautiful views outside. But still it was a calm ride.



As shown in time table the train reached San Francisco city station at 7:01 PM. I already had the map and travel route printed out from office. Now I have to catch the No. 30 bus. After 15 minute one came in front of the station. I tried to board but the driver didn't let me. It was a stop to get people off. The boarding stop is the next one after crossing the street. Anyway he let me in, and asked me to get out at the stop. There is a break of 15 minutes. By that time few people gathered at the stop. They may be regular travelers and were patiently waiting for the bus to start. I got a bit relieved seeing that. The next lug of journey has started in 15 minutes. I told the driver about my target and he promised me that he will let me know where to get off.

After about 30 minutes of ride, the bus left heart of the city and reached some suburb. Driver announced to catch the No.28 bus from the stop. I got off and guessed that it would be only 10-15 minutes away. Got a cab and in 10 minutes I reached the south (City End) of the bridge. The Vista point had few tourists taking pictures. The weather was windy and chilly. An Asian girl asked for help to get a picture of her bringing the bridge in background. I got her camera and took a picture. We both were happy.



Golden Gate Bridge. It is an important icon of modern America. One of the new Technological wonders. It is one of the most captured bridges by photographers. With it's 25 meters width and 2.7 KM length, it is a big bridge connecting San Francisco city to Pacific Ocean and Marin County. The bridge is made of steel in a hanging bridge engineering style. There is an average of 110,000 vehicle traffic per day through this bridge. Apart from this it has a bicycle and pedestrian path. The main traffic has 3-4 lanes on each direction. During winter season the pedestrian path closes at 9:00 PM. It is already past 8:30 and I have no way to reach the other side which is my ultimate target. The high hilly Vista point on the north side is what  I am here for. I waited for a cab but none was there. Finally a police car came, a young smart San Francisco officer in it. I asked him for some tips to get to the other side. He thought for a while, radioed and finally I heard the words of relief with a bit of dis-belief. "Come one, I will give you a ride".  This was the first ride in a police car in the US. He took me to the north side Vista point and explained the route to the hill. It is through under the bridge. There were few vehicles and tourists there too. I thanked him and walked to the edge to get some pictures.



Then I started my little trekking to the high point. Crossed the bridge and I was on a hilly road. After almost a kilometer of steep climb, I reached a point where a narrow path leads to the high point from the road. It was dark and I was all alone. I walked with the help of my mobile flash light. The trekking at night 10:00 PM, all alone made me really adventurous and happy. This is me, I came for this. By the time I reached my target, I forgot all my tiredness. The beautiful long bridge is in front of me, covered in light. The San Francisco city is just behind. I felt the thrill and joy of adventure.

The tripod is set, camera is mounted and I adjusted the Aperture, Shutter speed and focus. It may be a once in a life time chance for me. Everything should be as perfect as possible. I started to shoot. If you could shoot a bunch of pictures, there could be few that would turn really good. A common photographers rule. After 15 minutes of shooting, I took a view at the preview screen. Yes, I also got some. Honestly, couple of great pictures I have ever taken.



Now it is the time to descend. Down hill and back to the Vista point / parking lot again through the path under the bridge. Now I again have to go back to the south end. I called a cab company. The lady told they cannot pick from north end as it is out of city and Marin County. I have to hitch a ride. I found a nice Belgian family in a car. They were kind enough to give me a ride back to the city. They were in US for a week's trip and going back next day. We talked about Belgium and US. After 20 minutes we reached city and I got off. While thanking them I was almost in the world of travels and travelers. I knew I started enjoying this. A never ending journey.

I got another cab in few minutes and reached back the Cal train station. It was 11:20 PM and the last train leaves at 12:01. I waited till 11:50 and then they opened the gate to platform. I boarded the train, got an empty seat in the upper compartment. The train will reach Sunnyvale by 1:25. I got enough time to copy my pictures to computer and process few of them.



And finally I was at the Sunnyvale station. It was 1:30 in the night, while walking back to the hotel, I looked back the train leaving me behind for a while. Yes, I need to come back again. The journeys should be never ending and the pictures from them should tell a thousand stories...



ഒരു ഗോള്ടെൻ ഗേറ്റ് ബ്രിഡ്ജ് ഫോട്ടോ ഷൂട്ട്‌ യാത്ര


സിലിക്കണ്‍ വാലി, ഐ ടി യുടെ കേന്ദ്രം. എനിക്കും ഉണ്ട് ഒരു പ്രധാന ഓഫീസ് അവിടെ. കാലിഫോർണിയയുടെ വടക്ക് പടിഞ്ഞാറുള്ള ഈ മനോഹര ചെറു നഗരമാണ് ഇൻഫർമേഷൻ ടെക്നോളജി യുടെ കേന്ദ്രം.
ഇവിടെ 4 ദിവസത്തെ ജോലിക്കായി എത്തിയ അന്ന് മുതൽ എന്റെ മനസ്സിൽ ബീജം കൊണ്ട സ്വപ്നമാണ് സാൻ ഫ്രാൻസിസ്കോ യിലെ പ്രസിദ്ധമായ ഗോള്ടെൻ ഗേറ്റ് ബ്രിഡ്ജ് ഇന്റെ ഒരു മനോഹര രാത്രി ദൃശ്യം പകർത്തണം എന്നത്. ആദ്യമായി ഒരു ഷോട്ടിന്റെ സ്വപ്നം, അല്ലെങ്കിൽ ഒരു സങ്കൽപം മുൻപേ രൂപം കൊള്ളുന്നത്‌ ഞാൻ അറിഞ്ഞു.

ഏപ്രിൽ 10 ബുധൻ, ട്രിപ്പിന്റെ അവസാന രാത്രി ഇതിനായി ഞാൻ തെരഞ്ഞെടുത്തു. 5 മണിയോടെ പണികൾ തീര്ക്കാം എന്ന് കരുതിയെങ്കിലും 5:30 ആയി എല്ലാം ഒന്ന് ശെരിയായപ്പോൾ. കാർ റെന്റ് ചെയ്തു പോകണോ അതോ പബ്ലിക്‌ ട്രാന്സ്പോര്ട്ട് എടുക്കണോ? ഇതായിരുന്നു അടുത്ത ചോദ്യം. കാലിഫോർണിയയിൽ കാർ ആണ് ബുദ്ധിപരം എങ്കിലും ഞാൻ പബ്ലിക്‌ ട്രാന്സ്പോര്ട്ട് തന്നെ എന്ന് തീരുമാനിച്ചു. ഒരു ത്രിൽ വേണമല്ലോ.



ഓഫീസിന്റെ അടുത്ത് തന്നെയാണ് കാല്ട്രെയിൻ സ്റ്റേഷൻ. 5:40 നു സ്റ്റേഷനിൽ എത്തി, ടിക്കറ്റ്‌ മെഷീനിലിൽ നിന്നും ഒരു വണ്ണ്‍ ഡേ പാസ് എടുത്തു. 24 മണിക്കൂറിൽ ഇവിടം മുതൽ സാൻ ഫ്രാൻസിസ്കോ വരെ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും എത്ര വേണമെങ്കിലും പോകാം. കിറു കൃത്യം 5:58 നു ട്രെയിൻ പ്ലാട്ഫോര്മിൽ. ഡബിൾ ടെക്കെർ (രണ്ടു നിലയിൽ സീറ്റിങ്ങ്) ഉള്ള ലിമിറ്റഡ് സ്റ്റോപ്പ്‌ ട്രെയിൻ. അധികം ആളുകൾ ഇല്ല. മുകളിലത്തെ ഒരു ഒഴിഞ്ഞ സീറ്റിൽ ഞാൻ സ്ഥാനം പിടിച്ചു. സിറ്റിയുടെയും പ്രധാന  റെസിടെൻഷ്യൽ സ്ഥലങ്ങളുടെയും നടുവിലൂടെ പോകുന്നതുകൊണ്ട്‌ ദൃശ്യങ്ങൾ അത്ര മനോഹരമല്ല. എങ്കിലും വളരെ ശാന്തമായ ഒരു ട്രെയിൻ യാത്രയാണ് കാൽട്രെയിൻ.



ടൈം ടേബിൾ കാണിച്ചതുപോലെ കൃത്യം 7:01 നു സാൻ ഫ്രാൻസിസ്കോ സിറ്റി സ്റ്റേഷനിൽ എത്തി. നേരത്തെ ഓഫീസിൽ നിന്നും പ്രിന്റ്‌ ഔട്ട്‌ എടുത്ത മാപ്പ് കയ്യിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇനി നമ്പർ 30 ബസ്‌ പിടിക്കണം. 15 മിനിറ്റിൽ സ്റെഷന്റെ മുന്നില് തന്നെയുള്ള സ്റ്റോപ്പിൽ ബസ്‌ വന്നു. ഞാൻ  അകത്തു കയറാൻ ശ്രമിക്കുംപോൾ ഡ്രൈവർ തടഞ്ഞു. ഇത് ഇറങ്ങാനുള്ള സ്ടോപ്പാണത്രേ. കയറാനുള്ളത്‌ റോഡ്‌ ക്രോസ് ചെയ്തു കഴിഞ്ഞ് ആണ്. എന്തായാലും അയാൾ എന്നെ കയറാൻ അനുവദിച്ചു. സ്റ്റോപ്പിൽ എത്തിയപ്പോൾ വീണ്ടും ഇറക്കി വിട്ടു :) 15 മിനിറ്റ് ബ്രേക്ക്‌ ആണ്. അത് കഴിഞ്ഞു സ്ടാര്ട്ട് ചെയ്യുമ്പോൾ കയറണം. അപ്പോഴേക്കും കുറെ ആളുകൾ വന്നു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ഒരു പക്ഷെ സ്ഥിരമായി ഈ ബസ്സിൽ പോകുന്നവർ. അവർ ക്ഷമയോടെ ബസ്‌ സ്ടാര്ട്ട് ചെയ്യുന്നതും നോക്കി നില്ക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ എനിക്കും സമാധാനമായി. 15 മിനിറ്റിൽ അടുത്ത യാത്ര തുടങ്ങി. കയറിയപ്പോൾ തന്നെ ഞാൻ ഡ്രൈവറോട് എന്റെ ലക്‌ഷ്യം പറഞ്ഞിരുന്നു. ബ്രിട്ജിനോട് അടുത്തുള്ള സ്ടോപ്പ് എത്തുമ്പോൾ പറയാം എന്ന് അയാൾ അറിയിച്ചു.

ഏകദേശം 30 മിനുട്ട് എടുത്തു കാണണം, സിറ്റിയുടെ ഹൃദയ ഭാഗം വിട്ടു ഒരു ഒഴിഞ്ഞ തെരുവിൽ എത്തിയപ്പോൾ ഡ്രൈവർ അറിയിച്ചു, ഗോള്ടെൻ ഗേറ്റ് ബ്രിഡ്ജ് ഇവിടെ ഇറങ്ങി അടുത്ത 28 നമ്പർ ബസ്‌ പിടിക്കുക. ഏകദേശം 10-15 മിനുട്ട് മാത്രമേ ഉണ്ടാവുകയുള്ളൂ എന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ ഞാൻ ഒരു ടാക്സി പിടിച്ചു. 10 മിനിറ്റിൽ തന്നെ ബ്രിഡ്ജിന്റെ തെക്കേ അറ്റത്തുള്ള വിസ്റ്റ പോയിന്റിൽ എത്തി. നല്ല തണുപ്പുണ്ട്. കുറച്ചു ടൂറിസ്റ്റുകൾ ഫോട്ടോ എടുക്കുന്നു. സമയം 8:30 കഴിഞ്ഞു. അവിടെ നിന്നു കുറച്ചു ഷോട്ടുകൾ എടുത്തു. ഒരു ചൈനക്കാരി പെണ്ണ് ഓടി വന്നു. അവള്ല്ക് ബ്രിഡ്ജ് ബാക്ക്ഗ്രവുണ്ടായി ഒരു പടം വേണം. ക്യാമറ തന്നു. ഒരു പടം എടുത്തു കൊടുത്തു.



ഗോള്ടെൻ ഗേറ്റ് ബ്രിഡ്ജ്. ആധുനിക അമേരിക്കയുടെ ഒരു പ്രധാന ഐക്കണ്‍  ആണ്. പുതിയ അത്ഭുതങ്ങളിൽ ഒന്ന്. ലോകത്തിലെ തന്നെ ഏറ്റവും കൂടുതൽ ചിത്രങ്ങൾ എടുക്കപ്പെട്ട പാലങ്ങളിൽ ഒന്ന്. 25 മീറ്റർ വീതിയും 2.7 കി മി നീളവും ഉള്ള ഈ ബ്രിഡ്ജ് സാൻ ഫ്രാൻസിസ്കോ നഗരത്തെ പസിഫിക് സമുദ്രവുമായും അടുത്തുള്ള മാറിൻ കൌണ്ടി യുമായും ബന്ധിപ്പിക്കുന്നു. സ്റ്റീലുകൊണ്ട്  തൂക്കുപാലത്തിന്റെ എന്ജിനീയറിങ്ങിൽ നിർമിച്ചിരിക്കുന്ന പാലത്തിൽ 4 ലേനുകൾ ഓരോ ദിശയിലും ഉണ്ട്. ഈ പാലത്തിലൂടെ ഏകദേശം ഒരു ലക്ഷത്തിലധികം വാഹനങ്ങൾ ഒരു ദിവസം കടന്നു പോകുന്നു. കൂടാതെ സൈക്കിൾ, കാൽ നട യാത്രക്കാരും. വിന്റെർ സീസണ്‍ അവസാനിക്കാത്തതുകൊണ്ട് 9 മണികഴിഞ്ഞു കാൽ നട നിരോധനമാണ്. എനിക്ക് അപ്പുറത്ത് കടക്കണം. വടക്കുള്ള ചെറിയ കുന്നിൻ മുകളിൽ ഉള്ള പോയിന്റിൽ നിന്നാണ് ഏറ്റവും നല്ല ദൃശ്യം കിട്ടുക. ബസ്സോ ടാക്സിയോ ഒന്നുമില്ല. അപ്പോഴാണ് ഒരു പോലീസ് കാർ വന്നത്. ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ സാൻ ഫ്രാൻസിസ്കോ പോലീസ് ഓഫീസർ. ഞാൻ അയാളോട് അപ്പുറത്ത് എത്താനുള്ള വഴി ചോദിച്ചു, കുറച്ചു നേരം ആലോചിച്ചതിനു ശേഷം,  ഞാൻ കേട്ടു "കം ഓണ്‍, ഐ വിൽ ഗിവ് യു എ റൈഡ്". പകുതി ഞെട്ടിയ ഞാൻ കാറിൽ കയറി. അങ്ങനെ ആദ്യമായി അമേരിക്കൻ പോലീസ് കാറിൽ ഒരു യാത്ര, ഓഫീസർ എന്നെ അപ്പുറത്തുള്ള ടൂറിസ്റ്റ് പോയിന്റിൽ ഇറക്കി വിട്ടു.  ബ്രിഡ്ജിന്റെ അടിയിലൂടെ കുന്നിൻ മുകളിൽ എത്താനുള്ള വഴിയും പറഞ്ഞു തന്നു. കുറച്ചു സന്ദർശകർ അവിടെയും ഉണ്ട്. ഓഫീസെറോട് നന്ദി പറഞ്ഞു ഞാൻ ടൂറിസ്റ്റുകളുടെ ഇടയിലേക്ക് നടന്നു.



ഒന്ന് രണ്ടു ചിത്രങ്ങൾ എടുത്ത ശേഷം ഞാൻ ബ്രിഡ്ജിന്റെ അടിയിലൂടെ അപ്പുറത്തുള്ള കുന്നിൻ മുകളിലേക്ക് കയറി തുടങ്ങി. ഏകദേശം 1 കി മി കുത്തനെയുള്ള റോഡ്‌. പിന്നെ റോഡിൽ നിന്നും ചെറിയ കാടിന്റെ ഇടയിലൂടെയുള്ള ഒറ്റയടിപ്പാത. രാത്രി 10 മണിക്ക് മൊബൈലിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ തനിച്ചുള്ള ആ കുന്നു കയറ്റം എനിക്ക് ശെരിക്കും ഹരം പകര്ന്നു. ഇതിനാണ് ഞാൻ വന്നത്. ഇതാണ് ഞാൻ. അവസാനം എന്റെ ലക്ഷ്യത്തിൽ എത്തിയപ്പോൾ എന്റെ ക്ഷീണമെല്ലാം ഞാൻ മറന്നിരുന്നു. മനോഹരമായ ബ്രിഡ്ജ് വെളിച്ചത്തിൽ കുളിച്ചു നില്ക്കുന്നു. ഏകദേശം മുഴുവൻ നീളവും കാണാം. പിന്നിൽ സാൻ ഫ്രാൻസിസ്കോ നഗരം. ഇത് വരെ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത, അനുഭവിച്ചിട്ടില്ലാത്ത ഒരു സാഹസികതയുടെ ഒരു സുഖവും ഹരവും ഞാൻ അറിഞ്ഞു.

ട്രൈപോഡ്‌ സെറ്റ് ചെയ്തു, ക്യാമറ ഉറപ്പിച്ചു. ഷോട്ടിനു വേണ്ടിയുള്ള ഫോക്കസ്, അപ്പെര്ച്ചുർ, ഷട്ടർ സ്പീഡ്, എല്ലാം ശെരിയാക്കി, ഞാൻ ചിത്രങ്ങൾ എടുക്കാൻ തുടങ്ങി. ജീവിതത്തിലെ ഒരേ ഒരു അവസരം ആകാം ഇത്. പിഴവുകൾ വരാൻ പാടില്ല. കഴിയുന്നത്ര ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക, അപ്പോൾ നല്ല കുറച്ചു ചിത്രങ്ങൾ കിട്ടും. ഒരു പൊതു ഫോട്ടോഗ്രാഫർ തത്വം. 15 മിനിറ്റിൽ കുറെ ചിത്രങ്ങൾ. പ്രിവ്യു നോക്കി. കൊള്ളാം, കുറച്ചു നല്ല ചിത്രങ്ങൾ കിട്ടി.
ഒരു പക്ഷെ എന്റെ ഏറ്റവും നല്ല ചിത്രങ്ങളിൽ ഒന്ന്.



ഇനി തിരിച്ചു ഇറക്കം. കുന്നിറങ്ങി ബ്രിഡ്ജിന്റെ അടിയിലൂടെ വീണ്ടും വിസിറ്റെർസ് പോയിന്റിൽ. ടാക്സി കമ്പനിയെ വിളിച്ചു. ബ്രിഡ്ജിന്റെ വടക്കേ അറ്റത്തുനിന്നും അവർ പിക്ക് ചെയ്യില്ലത്രേ. അവസാനം ഞാൻ ബെല്ജിയതില്നിന്നും ഉള്ള ഒരു കുടുമ്പത്തെ പരിചയപ്പെട്ടു. അച്ഛൻ, അമ്മ, മകൻ. അവർ കാറിൽ എന്നെയും കൂടെ കൂട്ടി. തിരിച്ചു സിറ്റിയിലേക്ക്. അവരോടു ആ രാജ്യത്തെക്കുറിച്ചും അമേരിക്കയെക്കുറിച്ചും സംസാരിച്ചു ഏകദേശം 20 മിനിറ്റിൽ സിറ്റിയിൽ എത്തി. ഇറങ്ങി അവരോടു യാത്രയും നന്ദിയും പറയുമ്പോൾ യാത്രയുടെയും യാത്രക്കാരുടെയും ലോകം ഞാൻ ആസ്വദിച്ചു തുടങ്ങിയിരുന്നു. ഒരിടത്തും നില്കാത്ത യാത്ര.

അടുത്ത ടാക്സിയിൽ വേണ്ടും റെയിൽ വെ സ്റെഷനിലേക്ക്. എത്തിയപ്പോൾ 11:20 ആയി. ആവസാന ട്രെയിൻ 12:01 ആണ്. 11:50 വരെ സ്റെഷനിൽ ഇരുന്നു, പിന്നെ ഗേറ്റ് തുറന്നപ്പോൾ ട്രെയിനിൽ  കയറി വീണ്ടും ഒരു ഒഴിഞ്ഞ അപ്പർ സീറ്റിൽ സ്ഥാനം പിടിച്ചു. 1:25 നു വീണ്ടും സണ്ണി വേൽ. അതിനിടയിൽ ചിത്രങ്ങൾ കമ്പ്യൂട്ടർ ലേക്ക് കോപ്പി ചെയ്യാനും പ്രോസസ് ചെയ്യാനും സമയം കിട്ടി.



രാത്രി 1:30 നു സ്റ്റെഷൻ വിട്ടു ഹോട്ടലിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ, എന്നെ വിട്ടു അകലുന്ന ട്രെയിൻ കുറെ നേരം ഞാൻ നോക്കി നിന്നു. അതെ ഇനിയും വരണം, യാത്രകൾ, ഒരിക്കലും അവസാനിക്കാത്തവയാവണം, അതിലെ ചിത്രങ്ങൾ, ഒരായിരം കഥകൾ പറയുന്നവയും...